Quasimodo

Evvelki gün çok önemsediğim biri 21 yaşını doldurdu. Dün de ismi lazım değil bir barda adına eğlence tertip edildi. (Farkındayım bazı sözcükler eğreti duruyor.. Ama lütfen bir kez olsun karışmayın.) Velhasılkelam oradaydım.

Böyle yerlere gelmeyeli 3-4 yılı geçmiş 18-22 yaşlarımda benzer mekanlarda bulunmuşluğum oldu. Altını çizerek söylüyorum “bulunmuşluğum..." Bunun ötesine bir türlü geçemedim. Böyle mekanlarda millet dans ediyor, eğleniyor, amiyane tabirle kurtlarını döküyor. Oysa ben kös kös oturuyorum. Bu da yetmezmiş gibi eğlenen insanların keyfini kaçırıyorum. “Yahu adam madem dans etmiyeceksin niye geldin?” Ama ben ... “Sus hemen bahane arama haksızsın işte...” Haklısınız bilemedim. Aslında doğum günü sahibinin oda arkadaşlarından birinin öbürüne “Hadi sen de dans et de gidelim” dediğinde mekanın yazılı olmayan normlarından birini ihlal edeceğimi tahmin etmeliydim. Ama bu cümlenin bir yerlerinde metafor olduğunu düşünerek kulak arkası ettim. “Metafor mu? Aptal mısın sen? İnsanlar oraya eğlenmek için geliyor. Oturup sohbet edeceğinizi düşünmemiştin herhalde...”

Ya durun bi dakika bu kadar üstüme gelmeyin. Zaten girişte sinirim bozulmuş. Cinsiyetim yüzünden ikinci sınıf muamele görmüşüm. Barın kapısındaki badigard kılıklı heriften “Nereye gidiyorsun arkadaşım” diye fırça yemişim. Bu da yetmezmiş gibi insanların sıkıldığımı düşünerek üzülmeleri keyfimi kaçırdı tabi. Yahu rüştümü ispat edeli epey oldu. Üzerimde ailesel ya da toplumsal bir baskı yok. Lakin insanların 17 yaşında yeni yetmeymişim de bir türlü zincirlerimi kıramıyormuşum gibi düşünerek ( Elbette tüm iyi niyetleriye) benide oyuna (afedersiniz eğlenceye) davet etmeleri sizcede komik değil mi? Bir ara onları kıramayarak davetlerine icabet etmeye çalıştım. Ama bu seferde komik olan bendim. Aklınız tümüyle redderken bedeninizin dans etmeye çalışması harmoni bozukluklarına sebeb oluyor...

Durun hemen yaftalamayın... Bir türlü vazgeçemiyeceksiniz şu huyunuzdan... Ağır abilerden değilim. Üstelik hiç haz etmem o tiplerden... Onlarda yukarıda saydığım baskıların binbir çeşidi var. Peki kim miyim? Ben... ben... bilmiyorum.

Biraz erken ayrıldım... Sıkıldığımdan değil. Koskoca Başkentte bazı semtlere gece 12:00’den sonra otobüs dolmuş v.b. olmamasından. Anlayacağınız balkabağına dönüşme korkusuyla yaşamak külkedisi masalına özgü değil... Param olunca bu semtten taşınacağım. Bir de araba alacağım.

Külkedisi masalı deyince doğum günü çocuğunun sözleri aklıma geldi... “Quasimodo” demişti. “Sen Quasimodosun...” Victor Hugo Notre Dame’ın Kamburunu yazarken ne düşünmüştü; “Quasimodo” kimin ya da neyin izdüşümüydü bilmiyorum. "Sen Quasimodosun..." kulağa hoş geliyordu. Fransızcada “yarım kalmış, tamamlanmamış” anlamına gelen bu yakıştırmayı delicesine sahiplendim.

Olur olmaz her yerde mırıldandığım bir şarkı düştü aklıma...
“Hava ayaz mı ayaz ellerim ceplerimde
Bir türkü tutturmuşum, duyuyorsun değil mi?” Barışmançonun huzur veren sesi eşliğinde hayatımın ne kadarı metaforla kaplı ve esmeralda bunun ne kadarını anlayabilir diye düşünürken uyuyakalmışım.